WAT JE ALS DANSDOCENT BETER NIET TEGEN JE STUDENT ZEGT…

Als dansdocent raken we allemaal wel eens gefrustreerd als een student zijn potentieel niet ten volle benut. De manier waarop je die frustratie uit, is wat je een inspirerende docent kan maken. Als student weet ik nog dat de goede momenten en complementen leuk waren om te horen, maar deze verdwijnen vrij snel uit het geheugen. Jammer genoeg zijn alle negatieve dingen, meestal hele directe en confronterende commentaren wel blijven plakken, deze achtervolgen me de dag van vandaag nog steeds. Net daardoor ben ik zeer voorzichtig geworden in wat, en hoe ik dingen zeg tegen mijn studenten. Net zoals in mijn vorig artikel “Wat je beter niet tegen je dansleerkracht zegt”, zijn er ook zaken die je als docent nooit tegen je studenten mag zeggen.

DE ENE STUDENT VERGELIJKEN MET DE ANDERE OP EEN NEGATIEVE MANIER

“Sara, waarom krijg jij je been zo hoog niet als Caro in je arabesque?” Ik heb reeds vele docenten op die manier tegen hun leerlingen praten. Het enige wat je daarmee bereikt is onderlinge competitie tussen de studenten. Competitie is een heel belangrijk deel voor dansers en er zijn vele manieren om je studenten aan te moedigen om competitie op een gezonde manier te benaderen. Toen ik zelf nog lessen volgde, stond ik altijd naast mijn beste vriend. Ik probeerde zo hoog mogelijke snakes te halen, terwijl hij zo veel mogelijk jackhammers verzamelde. Het maakte ons betere vrienden, liet ons harder werken en vormde ons tot betere dansers. Elk van jullie heeft iets wat anderen ook willen kunnen, is het een goeie techniek, de mogelijkheid om snel combinaties te onthouden of omdat je prachtige pirouettes uitvoert. Leer van elkaar en raak geïnspireerd.

ROEPEN NAAR EEN STUDENT DIE TE LAAT IS

Te laat zijn voor een dansles is niet alleen storend maar ook gevaarlijk. Mijn studenten moeten aan de deur wachten om binnen te komen als ze te laat zijn. Als ze meer dan 10 minuten te laat zijn moeten ze ook aan de zijkant zitten en observeren. Hoewel ik kalm uitleg aan de student dat hij/zij te veel van de opwarming heeft gemist en gewond zou kunnen raken als ze zouden deelnemen. Als het meer dan één keer voorvalt, dan praat ik met de ouders en vraag ik naar de reden dat ze te laat zijn. Soms is het beter om een kind te verplaatsen naar een andere dag of tijdstip (als dit een optie is). Als het regelmatig voorkomt, spreek ik de ouders er over aan i.p.v. kwaad te zijn op het kind die er vaak weinig aan kan doen.

PRATEN OVER GEWICHT IN HET OPENBAAR

Ik heb het allemaal gezien, van publieke weegschalen tot confronterend gesprekken over de meegebrachte lunch. “Zie je dit kostuum? Als je er niet in past dan dans je dat stuk niet!” Allemaal verschrikkelijk en overbodig. Gewicht is een groot probleem in de dans wereld en het is belangrijk om dit te bespreken met je dansers, het is jouw job om er een positieve en private conversatie van te maken.

Ik start altijd met de vraag “Wat wil je later bereiken met dans?” Als ze me vertellen dat ze het voor het plezier doen, rond ik het gesprek af met “Super dat je je vrije tijd wilt delen met me” en ik geef ze wat tips en werkpunten mee. Als ze me vertellen dat ze er later hun beroep van willen maken dan spreek ik open en eerlijk over hoe belangrijk een gezonde levensstijl is en wat ze kunnen doen om gezonder te leven.

JE STUDENT “DOM” NOEMEN

We voelen het soms allemaal opkomen, op bepaalde dagen wil ik het gewoon uit roepen “Hoe moeilijk is het om je arm voor je te houden aan de barre?!!” Op zo een moment neem ik eens heel diep adem. Ik moet eerlijk zijn, het zou niet de eerste keer zijn dat ik de danszaal even moet verlaten om af te koelen zodat ik niet ontplof. Ik geef mijn dansers steeds mee dat ze allemaal notitieschriften zouden moeten aankopen. Ik vertel ze dat ze elke correctie en choreografie van de les zouden moeten neerpennen en deze vlak voor de volgende les opnieuw opnemen, zodat het terug vers in het geheugen zit. Ik herinner hen er ook aan dat het hun verantwoordelijkheid is om bij te leren en de correcties toe te passen, alleen op die manier kunnen ze verbeteren.

Als het probleem blijft aanhouden dan neem ik de danser even afzonderlijk en zeg ik hem of haar dat ik die correctie al te veel heb moeten herhalen. Ik vertel hen ook dat ze geen feedback meer krijgen tot ze die ene fout er uit hebben gehaald. Dit werkt meestal. Op die manier beseft de student dat ze hun verantwoordelijkheid moeten opnemen en krijgen ze de tijd om die fout te corrigeren zonder de afleiding van andere verbeteringen en correcties.

HET SLECHTE GEDRAG VAN DE OUDERS WEERSPIEGELEN OP HET KIND

Het is onvermijdbaar, ouders zullen hun mening ongevraagd delen en dit zal je kwaad maken. Het is soms erg moeilijk, omdat je menselijk bent en je gevoelens gekwetst kunnen worden, maar je mag dit nooit uiten op het kind. Je pakt dit het beste aan door een afspraak te maken met de ouders in kwestie, zodat beide kanten hun hart kunnen luchten.

Als het kind rechtstreeks betrokken is of iets wat ze aan de ouders hebben gezegd, raad ik aan om het kind er ook bij te betrekken. Eerlijk zijn met je studenten is belangrijk. “Je moeder en ik hadden een gesprek gisteren. Als je je zo voelt, zou ik graag hebben dat je dit komt bespreken met me. Weet dat je met die zaken bij me terecht kan. Laten we dit bespreken, ik leg mijn beslissing uit en dan kun je me eventuele vragen stellen die je nog hebt.” Dit kan een onaangename situatie omvormen naar een positief en productief gesprek.

TEGEN EEN STUDENT ZEGGEN DAT ZE NOOIT EEN DANSER ZULLEN ZIJN

Ik begrijp niet goed wat de reden is om dit ooit te zeggen, maar deze wordt nogal vaak gebruikt in de danswereld. Misschien om je studenten te inspireren om je ongelijk aan te tonen? Ik denk dat dit slecht voor een heel klein doelpubliek zal werken. Ik hoor veel docenten zeggen “je zult nooit een echte dansers zijn als “vul in naar keuze.” Vele studenten zijn al verloren na de eerste zin en zullen de rest niet meer horen. Probeer alles steeds een positieve noot mee te geven, “De beste en meest succesvolle dansers doen dit. En ik wil dat je ook zo succesvol bent.”

AAN EEN STUDENT VRAGEN OM DE ANDERE TE CORRIGEREN

“Wie kan er me vertellen wat Xander verkeerd doet?” Het is belangrijk dat je studenten leren om zichzelf te corrigeren, maar niet op die manier. Wat kun je dan wel doen? Speel het ‘ik ben de student, jullie zijn de dansleerkracht’ spel. Ik toon een oefening slecht voor en vraag de studenten wat ik verkeerd doe. 9 van de 10 keer zal de student die de oefening verkeerd uitvoert zijn hand opsteken. Dan vraag ik hen wat ik verkeerd deed. Daarna vraag ik hen om de oefening correct voor te doen en help ik hem bij de uitvoering.

DE ZIN “OMDAT IK HET ZEG” GEBRUIKEN

We zijn leerkrachten, hoe kunnen we van een kind verwachten om bij te leren als we niet uitleggen waarom het zo moet? Ik probeer steeds uit te leggen waarom ik een oefening op een bepaalde manier doe. Als hun gewicht naar achteren leunt in hun sixstep toon ik hen wat het verschil is, als je je gewicht naar voor verplaatst. Als ze hun footwork uitvoeren met platte handen toon ik hoe ze sneller kunnen bewegen door hun vingertoppen te gebruiken.

TEGEN EEN STUDENT ZEGGEN DAT DE OEFENING WAARMEE ZE MOEITE HEBBEN MAKKELIJK IS

Wat je eigenlijk zegt, is, “je bent dom. Waarom snap je het niet?” Wat makkelijk is voor de sommige dansers is moeilijk voor anderen. Ik weet als docent, de dingen die ik het makkelijks aanleerde zijn het moeilijkste om aan te leren, omdat ik er zelf nooit op heb moeten werken als student. Er zijn vele dingen waar ik hard voor heb moeten voor werken, omdat ik er moeite mee had. Onthoud dit als docent.

EEN STUDENT VERNEDEREN

Het ergste wat me overkwam als student was dat mijn leerkracht recht stond en met uitdaagde met een oefening waarmee ik moeite had, niet alleen in de les, maar op podium voor de volledige school en de andere leerkrachten. Ik weet dat dit heel frustrerend was, omdat ik gewoon niet kon wat hij me probeerde te laten doen. Hoe hij op die manier van mij een betere danser wilde maken begreep ik niet. Dit was zijn favoriete tactiek om iets gedaan te krijgen van zijn studenten, meestal was het iemand anders, maar die dag was het mijn beurt en was het publiekelijk. Vernedering zorg alleen voor angst om iets te proberen, verdriet en frustratie. Het maakt me niet beter, het heeft me gewoon afgeremd als danser. Iets wat ik zweer nooit te doen naar mijn studenten.

Veel van mijn collega’s, studenten en docenten vragen me waarom ik gekozen heb voor het beroep van dansdocent en niet als danser. Voornamelijk, omdat ik niet kon wachten om les te geven. Ik wil iets positief en opbouwend doen, helpen om de volgende generatie dansers en choreografen te creëren. Als je echt denkt dat de danswereld nood heeft aan dat positieve en opbouwende, doe dat dan en wees de positieve verandering. Ik hou er van om te denken dat dit de manier is waarop ik mijn leerlingen benader. Tot slot, elke docent heeft zijn eigen persoonlijke stijl in les geven en ik wil zeker niemand afbreken en beweren dat mijn manier de beste is. Maar bovenstaande tips zijn mijn eigen observaties van wat er het beste werkt voor mijn studenten en mij.

 1,057 keer gelezen